นั่นสิ ทำไมต้องเป็นเปี่ยม ทั้งๆที่ตอนนั้นเราจะสามารถโอชิใครก็ได้

เราชอบเหตุการณ์ในวันนั้นนะ ยังรู้สึกผิดกับตัวเองมาจนทุกวันนี้ว่าทำไมนะ ทำไมเราไม่ติดตามให้เร็วกว่านี้ แต่เราก็คิดนะว่า ถ้าวันนั้น เราตัดสินใจโอชิใครไปสักคน เราจะไม่ได้เจอกับคนที่เราชอบจริงๆ

มีอยู่วันนึงเมื่อปลายปีที่แล้ว อยู่ดีๆ เราก็กลายเป็นคนเป็นโรคซึมเศร้าซะงั้น จริงๆเราก็รู้มานานแล้วหล่ะว่าเป็น แต่ที่ตัดสินใจหาหมอตอนนั้นเพราะกลัว กลัวว่าถ้าปล่อยไว้นานจะเป็นแบบเพื่อนตัวเองที่โดนช๊อตไฟฟ้า แต่ก็หลังจากที่หาหมอได้ไม่นาน ก็ตรงกับเหตุการณ์แฟนมีตวันคริสมาสพอดี ตอนนั้นก็เห็นแหละ เด็กๆทุกคนดูน่ารัก เพื่อนหลายคนก็พยายามตกให้ชอบคนนั้นคนนี้ แต่คงเพราะเรายังไม่เจอคนที่ตรงจริงๆละมั้งเลยได้แค่ติดตามห่างๆ เราดูเซนไปแล้วเราสะดุดตากับเด็กผมสั้นคนนึงมาก เห็นความใจดีและก็ความมุ่งมั่นแบบกล้าๆกลัวๆในตัวเด็กคนนั้น

หลังจากนั้นไม่นาน อฟช ก็ปล่อยคลิปวันนั้นลงยูทูป เราก็เลยเปิดดู ไม่รู้อะไรดลใจเหมือนกันนะ ก็ดูไปทำงานไป จนมาถึงตอนจบคอนอ่ะ ที่เป็นช่วงประกาศเซมบัตสึ เราก็แบบ เอ๊ะ จะมีน้องคนนั้นติดมั้ยนะ แต่ก็นะ น้องเค้าไม่ติด ซึ่งเราไม่แปลกใจอะไร เราเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงยิ้มรับทุกความรู้สึก ยิ้มแสดงความยินดีให้กับเพื่อน ยิ้มให้กับทุกอย่าง เราบอกตามตรงนะ เราไม่รู้เลยว่าเด็กคนนั้นคิดอะไร หรือว่าจริงๆแล้วน้องเค้ารู้สึกอะไร แต่เอาตรงๆนะ ตอนนั้นที่เห็นอ่ะ เด็กคนนี้เข้มแข็งจังวะ ทำไมเข้มแข็งได้ขนาดนี้ แล้วตัวเราอ่ะ ตัวเราทำอะไรได้บ้าง น้องเค้ายังเดินตามหาความฝันได้ แม้จะเจออะไรน้องเค้าก็ยังสู้ แต่กับเราทำไมเราไม่สู้บ้างวะ

พอคิดได้แบบนั้นสิ่งแรกที่เราทำคือ ตามหาบัตรจับมือไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน แต่เราเจอคนใจดีคนนึงให้บัตรเรามา ซึ่งเราอยากขอบคุณคนนั้นมาก มันมีค่ามาก มันทำให้เราเปลี่ยนไปจนวันนี้

และไม่ใช่แค่เปี่ยมนะที่ทำให้เราเปลี่ยนไป ทุกๆคนในทุ่งก็เหมือนกัน เราสบายใจทุกครั้งที่ได้เจอคนในทุ่งกุหลาบ เปี่ยมและคนในทุ่งอาจจะไม่รู้ตัวหรอกนะ แต่ทุกคนดึงเราออกมาจากจุดที่ดาวน์ที่สุดได้สำเร็จแล้ว ขอบคุณจริงๆ

ตอนนี้เราว่าเราคิดถูกแล้ว ว่าเราเลือกดอชิได้ถูกคน และเราไม่เสียใจที่เลือกเปี่ยมเป็นโอชิของเรา ยังไงพวกเราก็จะสู้ไปด้วยกันเนี่ยแหละ <3 <3